Arches National Park (dag 10)

Arches National Park (dag 10)

Jeroen

We hebben een drukke dag vandaag. Vanuit Page is het ruim 4,5 uur rijden naar onze volgende bestemming, Arches National Park.

Het is om meerdere redenen een uitdaging, want met de tickets die we hebben voor het park, mogen we alleen tussen 14:00 en 15:00 naar binnen. Ook rijden we een andere Amerikaanse staat binnen, Utah, die een uur tijdsverschil heeft met Arizona.

Dat betekent dat we vroeg weg moeten. Om op tijd bij het park te zijn gaan we vroeg ontbijten, dat kan gelukkig bij het hotel. Veel hotels bieden geen ontbijt aan in Amerika. Je moet dan naar een apart ontbijtrestaurant. Maar dat hoeft hier dus niet, dat spaart tijd.

Het is echter niet bepaald een 5-sterren ontbijt. Ik vraag om wat toast en probeer dit vervolgens in de toaster te doen, maar die werkt niet. Als ik vraag hoe ik mijn broodjes dan moet toasten, zegt de serveerster “doe ze maar in de microwave”. Ok, dan maar geen toast.

Om 8:00 uur ’s ochtends checken we uit, starten de auto en gaan we op weg naar Arches.

De rit door het woestijnlandschap is weer prachtig. We rijden urenlang door de woestijn, met wijdse uitzichten en bizarre rotsformaties, door Navajo en Apache gebied. We passeren het Four Corners point, waar vier staten bij elkaar komen: Arizona, Utah, New Mexico en Colorado. Helaas laat ons strakke schema het niet toe om een uitstapje naar de andere staten te maken.

We rijden Utah binnen. Ongeveer op de helft stoppen we op een verlaten weg. Ik zie mijn kans schoon om even te plassen in de berm. Nog geen tien seconden later horen we een sirene. De Highway Patrol. Hoe is het mogelijk. Ik kijk verschrikt achterom. Een boze agent roept me toe “does it look like a toilet here?” en rijdt dan gelukkig door. Ik kom met de schrik vrij.

Je zou denken dat ze blij zijn met wat extra water in de woestijn in Utah. Kennelijk niet.

We vervolgen onze weg en komen aan bij Arches National Park. Arches is een heel bijzonder gebied, omdat je hier verschillende door de natuur gevormde stenen bogen bij elkaar vind.

Om het park in te komen staan we een half uurtje in de file bij de ingang. Dit is gangbaar. Gelukkig zijn we op tijd.

Eenmaal in het park kunnen we ons vergapen aan de bizarre zandsteenformaties die door erosie zijn ontstaan. Waaronder dus een heel aantal stenen bogen. Zeer de moeite waard. We rijden naar een centraal punt, waar we via een hike zowel Windows Arches, Turret Arch en Double Arches kunnen bereiken.

Vervolgens rijden we door naar ons hotel in Moab. Tegenover het hotel is de Moab Brewery te vinden, waar ze naast plaatselijk gebrouwen bier een Moab Monster burger serveren, die we uiteraard proberen.

Horseshoe Bend en Antilope Canyon (dag 9)

Horseshoe Bend en Antilope Canyon (dag 9)

Jeroen

Page, Arizona is onze volgende stop. We rijden langs de Grand Canyon en door de barre woestijn van Arizona om er te komen. Hier zijn twee mooie plekken te vinden, die zich uitstekend lenen voor een mooie foto.

De eerste is Horseshoe Bend. Dit is een merkwaardige kromming in de Colorado rivier, die wel iets wegheeft van een paardenhoef. Hoewel het een echte toeristische attractie is waar zelfs entree voor betaald dient te worden, is het zeker de moeite waard om er even te gaan kijken. De rivier en de rotsen zijn veel groter dan de foto doet vermoeden.

Antilope Canyon

Vanuit Page hebben we een excursie geboekt naar Antilope Canyon. Deze kloof van zandsteen heeft prachtige kleuren.

Met een tourbusje rijden we door de woestijn naar de ingang van de kloof. Goed te herkennen door het konvooi van tourbusjes dat voor de ingang staat.

We mogen alleen met gids naar binnen. Niet omdat we de weg kwijt zouden kunnen raken. De kloof heeft maar één ingang en uitgang. Maar om de drukte te reguleren en om te zorgen dat er geen vernielingen worden aangericht.

Onze gids neemt de tijd om foto’s van ons te nemen en ons te leren hoe we de beste foto’s kunnen nemen van de verschillende kamers.

Ze vertelt over de ‘flash floods’ die zich soms voordoen in Antilope Canyon. Dit fenomeen heeft de kloof doen ontstaan. Als het veel heeft geregend even verderop ontstaat er een snel stromende waterkolk die dwars door de canyon raast. Er zijn diverse gevallen bekend van toeristen die de waarschuwingen in de wind sloegen en omgekomen zijn door deze verraderlijke waterstroom. Als wij er zijn is alles kurkdroog.

Het is een magische plek.

De avond brengen we door in Gone West Family Restaurant. Amerikaans bier, beef ribs en live muziek, ten gehore gebracht door de legendarische Lake Powell Outlaws. Wat wil je nog meer?

De Grand Canyon (dag 8)

De Grand Canyon (dag 8)

Jeroen

We rijden vanuit Tusayan in een kwartiertje naar het National Park Grand Canyon. Bij de ingang moet je een toegangskaart kopen. Voor ons rijdt een pickup-truck met Mexicanen, die vlak voor de toegangspoort handig afbuigen richting een kampeerplaats, om vervolgens daarna vrolijk de weg weer op te draaien. Kennelijk is het toegangskaartje geen must als je weet hoe je het moet omzeilen.

Niets kan je voorbereiden op het gevoel dat je krijgt als je voor het eerst de Canyon ziet. De afmetingen en de peilloze diepte zijn zo immens, dat je het in je buik voelt. Zeker als je op de rand gaat staan. Iets wat ik heb gedaan, maar dan wel met een veilige marge.

We besteden een hele dag bij de Grand Canyon, we gaan langs de South Rim naar de diverse bekende uitkijkpunten. Sommige stukjes lopen we, en we maken ook gebruik van de gratis shuttlebus die hier rijdt.

De uitzichtpunten luisteren naar namen als Hopi Point, Mojavi Point, Powell Point en Yaki Point.

We nemen de South Kaibab Trail naar beneden tot Point Ooh Aah. Dat is niet helemaal naar beneden. Dat is zo ver, dat het meer dan een dag zou kosten om weer boven te komen. Bovendien loopt de temperatuur op in Canyon tot boven de 40 graden Celsius.

In de avond eten we een snelle hap bij Wendy’s, en rijden dan met de auto naar Desert View Point. Een wat verder gelegen uitkijkpunt waar een Watchtower staat en het wat rustiger is. Het mooie aan dit punt is dat je de Colorado rivier goed kunt zien.

De zonsondergang bij de Canyon voelt heel sereen.

Op weg naar de Grand Canyon (dag 7)

Jeroen

Er zitten twee dagen in ons reisschema waarop we een flinke afstand moeten afleggen. Vandaag is zo’n dag. We rijden van Indian Wells, California tot aan de Grand Canyon in Arizona. Ruim 650 kilometer en 6 uur in de auto.

We vertrekken vroeg en wisselen het rijden af. We rijden over eindeloos rechte wegen, door woestijn, bossen en bergen. We steken de Colorado rivier over en een aantal spoorwegovergangen.

Je moet hier niet vergeten op tijd te tanken, want soms komt er in 100 mijl geen tankstation voorbij. Het land om ons heen is leeg en verlaten

We arriveren rond 15:00 plaatselijke tijd in Tusayan. Een klein plaatsje vlakbij de Canyon. Het dorp bestaat vooral uit hotels en eetgelegenheden.

We kunnen hier even uitrusten. In het hotel is een Western bar waar we Arizona bier proberen en een T-bone steak.

Morgen hebben we de hele dag de tijd om de Grand Canyon te gaan bekijken.

Joshua Tree en Indian Wells (dag 6)

Joshua Tree en Indian Wells (dag 6)

Jeroen

Het belooft een mooie dag te worden, want we gaan ons eerste nationale park bezoeken: Joshua Tree. Maar niet voordat we bij de Waffle Spot de beste wafels van Californië geproefd hebben.

Om Joshua Tree te bereiken, moeten we landinwaarts rijden naar de Mojave woestijn. Onderweg zien we enorme hoeveelheid windmolens, die pal naast elkaar staan.

In de dorpen die we passeren, zien we veel Amerikaanse vlaggen. De meeste attracties en musea zijn dicht vandaag. Dat komt omdat het 4 juli is, The 4th of July, de Amerikaanse onafhankelijkheidsdag. Aangezien wij naar een nationaal park gaan, merken we verder weinig van de feestelijkheden.

Wanneer we in de buurt van het park komen, zien we de typerende boompjes al staan. De Joshua Trees, of Yucca brevifolia, zijn overal te vinden en geven het park haar naam.

We betreden het park via de westelijke ingang. Het is een bijzonder landschap. Niet alleen de boompjes maar ook de rotsen zijn heel apart. Grote stenen die op vreemde manieren gestapeld lijken.

Als we uit de auto stappen, merken we dat het heet is. Met de brandende zon op ons hoofd lopen we de trail van Hidden Valley en die van de Baker Dam.

Tussen de spaarzame vegetatie zien we af en toe een chipmunk voorbij schieten. De diertjes zijn te schuw om ze op de gevoelige plaat vast te leggen.

Er zijn een aantal routes door het park, met stopplaatsen bij de belangrijkste bezienswaardigheden, zoals Skull Mountain en Arch Rock.

We verlaten het park weer via de zuidelijke ingang. Maar niet voordat we de lang de Cholla Cactus Garden rijden. Hier vind je grote hoeveelheden Cylindropuntia bigelovii cactussen, ook wel de teddy-bear cholla genoemd.

De cactussen zijn me niet gunstig gezind. Bij de geringste aanraking boren de kleine naaldjes zich met honderden tegelijk in mijn huid en kleding. Vervolgens is het een moeizaam en pijnlijk proces om ze te verwijderen.

Als we naar beneden afdalen van de Mojave woestijn naar de Colorado woestijn, merken we dat de temperatuur oploopt. Waar we in de Mojave gewend waren aan een graadje of 32 met een koel briesje, loopt het kwik al snel op naar 40 graden Celsius als we steeds verder afdalen tot in de valley.

Van Joshua Tree rijden we.door naar Indian Wells, langs de beroemde tennisbanen. Ons hotel is gelegen naast één van de maar liefst 100 golfbanen die deze omgeving rijk is. Indian Wells ligt vlakbij Palm Springs. Een geliefde plaats voor de rich and famous. Vele Hollywood-sterren hebben hier een vakantiehuis.

Ook wij kunnen even genieten van een beetje luxe. Ons Renaissance resort is van alle gemakken voorzien. Met uitzicht op de golfbaan, uiteraard.

San Diego (dag 5)

Jeroen

We rijden vandaag langs Los Angeles naar San Diego. Het is duidelijk wanneer we de agglomeratie van LA bereiken. Snelwegen met tot wel 12 banen strekken zich uit. En nog staat het verkeer hier en daar vast. We hebben geluk dat het zondag is, anders hadden we waarschijnlijk nog een stuk meer file gehad.

We maken een korte stop bij Laguna Beach, een populaire strandbestemming. Hier is op Victoria Beach de ‘Pirate Tower’ te vinden. Een eenzaam torentje dat ooit in 1926 is gebouwd door een senator uit LA die het strand overdekt wilde bereiken. De toren is alleen te benaderen als het eb is.

In San Diego gaan we weer het strand op. Hier is een specifieke rotskust te vinden met afgesleten stenen waarin poeltjes water blijven staan. Kleine krabjes en kreeftjes voelen zich daar thuis.

Het hotel in San Diego is vlakbij de Fashion Mall. Hier vinden we de North Italian, waar we een heerlijke pizza kunnen nuttigen.

Het verblijf in San Diego zal slechts één nachtje zijn. Morgen vertrekken we alweer naar Indian Wells.

Santa Barbara (dag 4)

Santa Barbara (dag 4)

Jeroen

De rit van gisteren was lang. Gelukkig hebben we een volle dag om bij te komen in het zonnige Santa Barbara.

We ontbijten bij de Farmer Boy. Ook bij dit ontbijtrestaurant serveren ze American Pancakes, in een “Full Stack” met vruchtjes. Deze configuratie is meer dan 1000 caloriën. Dus dan moeten we er wel tegenaan kunnen.

Full Stack Pancakes

Aan het strand is het rustig. De pier heeft winkels en restaurants, maar wordt voornamelijk gebruikt als parkeerterrein.

De kustlijn is prachtig om te zien. Achter het strand een rij palmbomen en daarachter bergen.

Een bekende attractie van Santa Barbara is The Old Mission. Met oud bedoelen ze eind 18e eeuw. Het gebouw maakt niet echt indruk. De mooie straattekeningen die ervoor liggen, zijn gesponsord door lokale bedrijven.

We besluiten de bergen van nog wat dichterbij te gaan bekijken. Er is een hike trail waarmee we bij Seven Falls uitkomen, een waterval bestaande uit zeven etages. De trail is 1,7 mijl met 700 feet hoogteverschil. Deze getallen zeggen ons niet zoveel.

Als we door de brandende zon naar boven klimmen, is het toch pittiger dan we dachten. We komen onderweg diverse auto’s tegen van de Sheriff Search & Rescue, de ambulance en de brandweer. Boven ons draait een helikopter cirkels. Er lijkt iemand vermist te zijn of onwel geworden.

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Het pad is stijl en best gevaarlijk. Als je niet oplet, valt je zo een afgrond in. Toch komen we genoeg mensen tegen die het aandurven. De vrouwen gekleed in strakke sportkleding en de mannen met ontbloot bovenlijf.

Onderweg worden we lekgeprikt door de muggen en smelten we weg in de brandende zon, maar we voltooien de tocht tot de zeven watervallen. Helaas is het riviertje waar de watervallen door gevoed worden opgedroogd. We moeten het dus doen met een droge rivierbedding en onze eigen verbeelding. Maar dat is niet erg, want wat we wel om ons heen zien maakt veel goed.

De kust van Californië (dag 3)

De kust van Californië (dag 3)

Jeroen

Deze ochtend zitten we weer bij Denny’s om een bord American Pancakes naar binnen te werken.

We hebben een flinke rit van ruim 4,5 uur voor de boeg vandaag. Dat is niet erg, want zodra we Monterey uitrijden, merken we dat de kust aanzienlijk mooier wordt. Prachtige kliffen, rotsachtige kust afgewisseld met kleine strandjes.

De weg slingert zich langs de Pacific. We vallen van de ene verbazing in de andere. Het landschap is zo mooi, dat het zich moeilijk laat beschrijven. We rijden hier door het Big Sur national park.

Regelmatig stoppen we even uit, om van een bijzonder uitzicht of een mooie plek te genieten.

Er staan bordjes langs de kant met “Vista Point”. Als we die zien, besluiten we even te stoppen om te kijken waarom deze plek een bordje verdient. Dat is een goede keuze. Want er is elke keer wel weer wat bijzonders te zien.

Een eervolle vermelding krijgen twee locaties: de Bixby Bridge, gebouwd in de jaren ’30…

…en het paradijselijke McWay Falls.

We observeren een kudde zeeolifanten. De dieren liggen lekker te zonnen op het strand.

Bij een strandje waar een groot rotsblok in zee ligt, ziet Leander een kans op een mooie photo opportunity. Hij rent tussen de golven door naar het rotsblok om erop te klimmen. Het blijkt echter lastiger om erop te klimmen dan gedacht, waardoor de golven hem te grazen nemen.

Hij slaagt uiteindelijk wel in zijn missie. De foto is een mooie beloning voor deze gewaagde actie. Zijn kleren zijn behoorlijk nat geworden. Maar dat zie je niet op de foto. Een bezoekje aan een wasserette lost dat probleem ook weer op.

Het zijn zoveel mooie plekken, dat we geen tijd hebben om overal te stoppen.

Wanneer we dichterbij onze eindbestemming Santa Barbara komen, gaat de route een stukje landinwaarts. Het wordt wat drukker op de weg, waardoor we een tijdje in de file staan. Het landschap bestaat hier voornamelijk uit gele graslanden, met af en toe een eenzame boompje.

In Santa Barbara komen we rond etenstijd aan. We zitten in de Sandpiper Lodge. Een typisch Amerikaans Motel-achtig gebouw.

Wat even wennen is in Amerika, is dat internet geen vanzelfsprekendheid is. We zijn goed voorbereid op reis gegaan met Amerikaanse SIM-kaarten. Desondanks hebben we geen bereik buiten de grote steden.

De hotels hebben abominabele wifi. Bellen via WhatsApp wordt geblokkeerd. Dit is op te lossen door een VPN te gebruiken. In Californië, toch de staat waar alle grote tech bedrijven vandaan komen, verwacht je dit niet.

In de straat waar we zitten, zijn genoeg opties te vinden voor een snelle hap. We kiezen er deze keer voor een steakhouse te proberen. Chuck’s Hawaian Steakhouse gaat er prat op sinds 1965 excellente kwaliteit te serveren. Die kwaliteit drukken ze zoals gewoonlijk behalve in de smaak ook uit in de hoeveelheid. De 12 oz New York steak laat ik me goed smaken.

Van San Francisco naar Monterey (dag 2)

Van San Francisco naar Monterey (dag 2)

Jeroen

We zijn vroeg uit de veren vandaag. Dankzij de jetlag staan we om zes uur al op. Gelukkig zijn er in de VS ontbijtrestaurants die 24/7 open zijn. Er is een Denny’s bij het hotel om de hoek. Hier kun je elke minuut van de dag terecht voor een mok met koffie die onbeperkt wordt bijgevuld en een reusachtig ontbijt waar een heel weeshuis een week van kan eten.

We nemen plaats in de Denny’s. Ik kies voor pannenkoeken met seizoensvruchten. Leander durft het aan en bestelt een lumberjack breakfast met spek, worstjes, ei, pannenkoeken en geraspte aardappel. Respect. Ik doe het hem niet na.

Met deze goede bodem rijden we naar het centrum van Monterey, dat dorps aandoet. De stad mikt op families die er komen voor een dagje uit. Een belangrijk gebied langs de kust is de Cannery Row. Hier zijn de belangrijkste toeristische attracties van Monterey te vinden.

Het aquarium is één van de meest geadverteerde attracties van de stad. We besluiten een kijkje te nemen. De entree is $50 per persoon. Dus dan moet het wel wat zijn.

Als we binnen komen, zijn we niet direct onder de indruk. Het is erg druk in het aquarium. Daardoor is het lastig ervan te genieten. Er zijn wel enkele plekken die bijzonder zijn, zoals de kwallen en de hoofdtank, waarin een school sardientjes wordt vergezeld door enorme tonijn, haaien en zelfs een echte maanvis.

In Monterey lopen we een rondje over de Cannery Row. Het stadje heeft een bloeiperiode gekend tijdens de jaren 40. Toen werden er sardientjes gevangen, die in ingeblikte vorm werden verkocht. Een zeer winstgevende activiteit. De visserij werd steeds verder uitgebreid. Tot er op een zeker moment bijna geen vis meer gevangen werd. De Cannery Row werd abrupt verlaten. De werven stonden er verlaten bij. Nu is het een toeristische attractie. Op typisch Amerikaanse wijze wordt het bestaan van de vissers geromantiseerd en herdacht.

We rijden verder langs te kust en komen bij de 17-mile drive, de toegangsweg tot Pebble Beach. Een mooi stuk van de Californische kust. Je hebt hier mooie stranden, omringd door Cyprus bomen. Hier is ook een beroemde golfbaan. We bezoeken enkele iconische uitzichtpunten, zoals de The Lonely Cypress.

Onze volgende hotel heet Redwood. De medewerkster van de balie heeft een snerpende Amerikaanse stem. Ze helpt ons herinneren dat we nooit spullen in de auto moeten laten liggen tijdens het inchecken. “Bendes halen dan alles uit je auto. Als je terug komt, is hij leeg” zo weet ze zeker.

Ze is ons goed gezind, want ze kan korting regelen bij het restaurant dat bij het hotel zit. “De hamburgers zijn daar zó groot” zegt ze, terwijl ze met haar handen een maat aangeeft die van een Big Mac een klein tussendoortje maakt. Of het lekker is, zegt ze er niet bij. Blijkbaar is de grootte het enige verkoopargument dat van belang is.

De vlucht naar San Francisco (dag 1)

Jeroen

We houden ons hart vast als we vertrekken richting Schiphol. Er is een tekort aan personeel bij de security check. Hierdoor wordt aangeraden vier uur van tevoren naar de luchthaven te komen. Diverse vluchten zijn zelfs al geannuleerd. Gelukkig niet die van ons.

We bereiden ons voor op het ergste. Misschien valt het daarom mee. We zijn twee uur bezig van inchecken tot aan de gate. Nog genoeg tijd over voor een biertje en een burgertje, om de vakantie goed te beginnen.

De vlucht van United Airlines naar San Francisco verloopt vlekkeloos. Nauwelijks turbulentie in de moderne Boeing 787. Onderweg genieten we van prachtige uitzichten op Groenland en de baai van San Francisco.

Maar als we geland zijn, zijn we er nog niet. In Amerika laten ze je graag lijden op de luchthavens. Ruim twee uur staan we in de rij voor een paspoort controle. Niemand vind dat raar. Wat ze op Schiphol abnormaal vinden, is hier de norm.

De huurauto is dan weer snel opgehaald. We mogen een geparkeerde auto uitkiezen. We kiezen voor een grijze Nissan Altima. Hiermee rijden in een paar minuten naar ons eerste hotel: Focus SFO. Een eenvoudig hotel vlakbij het vliegveld, waar we vooral proberen niet te snel in slaap te vallen. De jetlag hakt er echter toch in. We houden het vol tot ongeveer negen uur plaatselijke tijd.