We zijn vroeg uit de veren vandaag. Dankzij de jetlag staan we om zes uur al op. Gelukkig zijn er in de VS ontbijtrestaurants die 24/7 open zijn. Er is een Denny’s bij het hotel om de hoek. Hier kun je elke minuut van de dag terecht voor een mok met koffie die onbeperkt wordt bijgevuld en een reusachtig ontbijt waar een heel weeshuis een week van kan eten.
We nemen plaats in de Denny’s. Ik kies voor pannenkoeken met seizoensvruchten. Leander durft het aan en bestelt een lumberjack breakfast met spek, worstjes, ei, pannenkoeken en geraspte aardappel. Respect. Ik doe het hem niet na.
Met deze goede bodem rijden we naar het centrum van Monterey, dat dorps aandoet. De stad mikt op families die er komen voor een dagje uit. Een belangrijk gebied langs de kust is de Cannery Row. Hier zijn de belangrijkste toeristische attracties van Monterey te vinden.
Het aquarium is één van de meest geadverteerde attracties van de stad. We besluiten een kijkje te nemen. De entree is $50 per persoon. Dus dan moet het wel wat zijn.
Als we binnen komen, zijn we niet direct onder de indruk. Het is erg druk in het aquarium. Daardoor is het lastig ervan te genieten. Er zijn wel enkele plekken die bijzonder zijn, zoals de kwallen en de hoofdtank, waarin een school sardientjes wordt vergezeld door enorme tonijn, haaien en zelfs een echte maanvis.
In Monterey lopen we een rondje over de Cannery Row. Het stadje heeft een bloeiperiode gekend tijdens de jaren 40. Toen werden er sardientjes gevangen, die in ingeblikte vorm werden verkocht. Een zeer winstgevende activiteit. De visserij werd steeds verder uitgebreid. Tot er op een zeker moment bijna geen vis meer gevangen werd. De Cannery Row werd abrupt verlaten. De werven stonden er verlaten bij. Nu is het een toeristische attractie. Op typisch Amerikaanse wijze wordt het bestaan van de vissers geromantiseerd en herdacht.
We rijden verder langs te kust en komen bij de 17-mile drive, de toegangsweg tot Pebble Beach. Een mooi stuk van de Californische kust. Je hebt hier mooie stranden, omringd door Cyprus bomen. Hier is ook een beroemde golfbaan. We bezoeken enkele iconische uitzichtpunten, zoals de The Lonely Cypress.
Onze volgende hotel heet Redwood. De medewerkster van de balie heeft een snerpende Amerikaanse stem. Ze helpt ons herinneren dat we nooit spullen in de auto moeten laten liggen tijdens het inchecken. “Bendes halen dan alles uit je auto. Als je terug komt, is hij leeg” zo weet ze zeker.
Ze is ons goed gezind, want ze kan korting regelen bij het restaurant dat bij het hotel zit. “De hamburgers zijn daar zó groot” zegt ze, terwijl ze met haar handen een maat aangeeft die van een Big Mac een klein tussendoortje maakt. Of het lekker is, zegt ze er niet bij. Blijkbaar is de grootte het enige verkoopargument dat van belang is.